پیوسته غم

پی در پی و متواتر است، روایت اندوه. هر بار در قالبی ‌و با چهره‌ای است، اما همان است که بوده. تلخ و بُرّنده. طناب دار است انگار، که گلو را می‌فشارد و امید را خفه می‌کند. اندوه، عصاره‌ی حیات من است...